Yvonne: “Wij wonen hier al heel lang. Dus wij weten als een van de weinigen wat er al die jaren met het pand gebeurd is, en wat juist niet. Denk aan onderhoudsbeurten en verduurzaming, als er iets gebeurt zijn wij erbij. Dat is denk ik best waardevol voor het gebouw en voor andere bewoners.”
Hoe is de bewonerscommissie tot stand gekomen?
Yvonne: “Een buurman organiseerde in 2022 een avond om een bewonerscommissie op te richten. Hij wilde de krachten bundelen om met Ymere in gesprek te gaan over onderhoud en verduurzaming. Ik had hierover ook al eens contact gehad met hen gehad, dus voelde me eigenlijk meteen geroepen om m’n vinger op te steken. Onder leiding van die buurman zijn we met een grote groep, waaronder Wim en ik, van start gegaan. Dat was best uitdagend. Na driekwart jaar merkten we dat de communicatie binnen de groep niet soepel verliep. Dan is het beter om te stoppen, leek ons.”
Wim: “De dag nadat we stopten belde Marieke ons op, ons contactpersoon als bewonerscommissie, en bij Ymere heet haar functie ‘consulent gebiedsbeheer’. Ze vroeg zich af of we een doorstart wilden maken. Yvonne, onze buurvrouw Tine en ik zijn er samen voor gegaan. We maakten een vliegende start door met bewoners te praten, de nieuwsbrief in een nieuw jasje te steken en veel meer zichtbaar te zijn op straat. Want pas als je weet met wie je woont, kun je elkaar eens vragen om een handig advies of een taakje. Hoogtepunt was de onderhoudsdag, klussen met een hapje en een drankje erbij, voor de ingang van de flat. We hebben ook geïnvesteerd in de samenwerking met de VvE, want niet alle woningen in Pampus zijn van Ymere.”
Wie en waar
Yvonne: woont hier sinds 1996. In het dagelijks leven is ze druk met vrijwilligerswerk, de bewoners-commissie en haar andere passie fotografie.
Wim: woont hier sinds 1993. Hij is al ruimschoots met pensioen, maar nog steeds actief voor o.a. de bewonerscommissie.
Het pand Pampus: is van 1982 en heeft nog steeds enkele bewoners van het eerste uur.
Wat is uw rol binnen de bewonerscommissie?
Wim: “We hebben geen eigen taken, na de doorstart ook nooit meer gehad. We kijken gewoon naar wie een positieve bijdrage wil leveren en wat je sterke kanten zijn. Helaas is Tine er niet meer. Wij als drie-eenheid waren een sterk en hecht team.
Sanne (23 jaar) is een goede vervanger. Ze was met Ymere in gesprek over het onderhoud van haar woning, wat tot haar frustratie nog te wensen overliet. We raakten aan de praat en ze voelde zich gemotiveerd om dit soort issues met de bewonerscommissie aan te kaarten. Ze werkt overdag, maar als ze een gaatje voor ons heeft werken we haar in. Met haar frisse blik weet ze ook al van aanpakken.”
Yvonne: “Het grappige is, onze kracht ligt er juist in dat we álles samen doen. Belangrijk voor ons is dat het vanzelf gaat. Onze samenwerking is moeiteloos. Dus geen lange agenda, maar gewoon samen een bak koffie drinken en spijkers met koppen slaan. We hebben het gezellig met elkaar.”
Wim: “Klopt. Een secretaris of notulist aanstellen? Daar doen we niet aan. We voelen zelf wel aan bij wie het past om iets op te pakken, zelfstandig, met buren, met de VvE of met Marieke van Ymere. Zij doet alles wat in haar macht ligt om een verzoek of probleem met ons op te lossen, klein of groot. Het werkt op deze manier fijn voor ons. Waarom zou je het dan veranderen?”
Wat is uw meest bijzondere ervaring met deze BC?
Yvonne: “Een burendag, die heb ik nog met Tine georganiseerd. We zaten op haar balkon, met thee en koekjes. We babbelden over de zwanen, mijn katten, een vogelkastje en de burendag. Het bijzondere is dan dat je op een gezellige middag ook al heel veel knopen doorhakt, zonder een officiële vergaderagenda door te ploegen.”
Wim: “Dat hebben ze goed gedaan. Ik was toen zelf met de boot weg. Voor mij is de samenwerking met de VvE een bijzondere, want er zijn in sommige gebouwen best wat problemen tussen de bewonerscommissie en de VvE. Bij ons gaat dat goed. De werkwijze bij koopwoningen is iets anders dan die van ons, met een huurwoning, maar je wil allemaal goed wonen.”
Waarom is een BC volgens u belangrijk?
Yvonne: “Wim en ik kunnen onze eigen boontjes wel doppen. En kunnen ook ruimte maken om er iets bij te doen voor de gemeenschap. Maar er zijn mensen hier die hulp nodig hebben, om wat voor reden dan.”
Wim: “Daarom maken Yvonne, Sanne en ik ons hard voor de hele gemeenschap in Pampus. Dat het hier voor alle bewoners steeds een stukje beter wordt.”
Yvonne: “Klopt, ik ga voor hen door tot ik er bij neerval. Volhouden en zien wat we voor elkaar krijgen voor onze buren. We doen dit niet zozeer voor onszelf.”
Waarom bent u persoonlijk in de bewonerscommissie gestapt?
Wim: “Een Syrisch gezin kwam wonen in de flat. Ik help mijn buren graag een handje, dus bood de man een Nederlandse les aan. Hij probeerde duidelijk te maken dat hij al les krijgt en het leverde ons een mooi gesprek op. Ben je eenzaam? Heb je hier familie? Kan ik iets voor je doen? Het zijn dingen die ik me afvraag en die mij drijven om van een groep buren, zonder iemand te verplichten, een veilige gemeenschap te maken.”
Yvonne: “Ik collecteer voor de Dierenbescherming. Alleen bij onze flat hoor, want ik ben niet het type om geld op te halen. Voor mij betekent het niet alleen een goed doel helpen, maar ook dat ik ieder jaar een rondje langs de deuren ga om veel bewoners te leren kennen. Door die lijntjes binnen Pampus zijn we snel wijzer als er iets loos is en kunnen we waar nodig handelen. Goh, ik heb die ene buur al een tijd niet zien lopen, dacht ik laatst. Dat kun je dan makkelijker bespreekbaar maken. Zo gaan we eenzaamheid tegen en zorgen we voor elkaar.”
Hoe ervaart u de gesprekken en de samenwerking met ons?
Yvonne: “We hebben goed contact met Marieke. Dat is belangrijk, want eerlijk is eerlijk: je hebt soms best een lange adem nodig om binnen een grote organisatie iets te veranderen.”
Wim: “En dat begrijpen we ook wel, want niet alles wat je met je huurhuis wil is meteen mogelijk. Ons contact met Marieke is erg fijn. We zien ook wel eens andere collega’s, maar zij is voor ons het gezicht van Ymere.”
Hoe ervaart u het contact en de samenwerking met de lokale huurdersorganisatie(s)?
Yvonne: “Prima. Ik denk dat ze het voorbeeld van de samenwerking tussen Wim en mij wel leuk vinden. De onderwerpen die op de bijeenkomsten worden besproken passen soms wel en soms niet bij wat ons bezighoudt. Dat is ook omdat wij het net een beetje anders doen.”
Wim: “Soms zijn we na onze eerste kop koffie weer weg. Dat is ook geen probleem, want het is wel goed dat die avonden er zijn. Zoveel bewonerscommissies, zoveel wensen.”
Wat zou u mensen willen meegeven die overwegen om ook actief te worden in een bewonerscommissie?
Yvonne: “Blijf niet hangen in negativiteit. Klagen is makkelijk en kan altijd, want niet alles is leuk. Je schiet er alleen niets mee op.
Probeer geduld te hebben en te denken in mogelijkheden, omdat je uiteindelijk echt mooie dingen kunt bereiken. Zowel in het contact met je buren als voor de woning, die er stukje bij beetje op vooruit gaat.”
Wim: “En ik zou voor twijfelaars nog willen zeggen: wij zijn het levende bewijs dat het niet nodig is om een vaste rol te hebben. Doe het uit de losse pols, als dat beter bij je past. Kijk niet teveel naar verschillen, want het zit hem juist in acceptatie. Dat je elkaar kunt waarderen voor wie je bent.”